Het leek me zo leuk om op textiel te verven. Als mom-to-be je eigen rompertjes en hydrofiele doeken te bewerken… ik jubelde bij het idee. Ruim drie weken later wil ik daar toch op terug komen.

Hoe leuk het allemaal ook is, het is niet mijn ding. Het is een goede oefening in mijn Innerlijke Criticus te laten voor wat het is. Iedereen heeft wel dat stemmetje in zijn hoofd dat verteld dat je niet creatief bent, het toch niet kan, er nooit aan moet beginnen etc. Bij mij viert dit stemmetje hoogtij dagen als de textielverf weer eens vlekt, ik de tekening er niet op krijg zoals ik wil of als de stof onder de punt verschuift zodat mijn mandala’s scheef op het doek komen te staan. *zucht* niet leuk en het voelt alsof ik weer een rompertje of doek heb verpest. Het spannendste moet zelfs nog komen: de was. Ik ga alles wat ik geverfd heb na de impregnatie wassen op 40 graden. Volgens alle technieken van verven die ik heb gebruikt (verf, textielstift en ecolinewas) moet het er dan op blijven zitten. Duim met me mee dat het ook zo is. Want er zitten ook hele leuke werkjes tussen. (Ik blijf toch wel dol op ecoline, en mijn tekening van Mr Tickle de kat op het rompertje is wel heel erg leuk geworden.)

Toch is deze uitdaging niet helemaal vruchteloos. Ik haal misschien geen 30 textielwerken binnen een maand, maar ik heb allemaal leuke ideeën die ik creatief kan uitwerken. En daarvan krijg ik KunstPlezier :p Dus hou KunstPlezier en deze blog in de gaten!