Na zwangerschapsverlof en een pittige bevalling ben ik de trotse moeder van Nathan geworden. Maar ook al heb ik een rol in mijn leven erbij gekregen, toch blijft mijn hart verlangen naar creativiteit. En met zo’n kleine die nog iedere drie uur voeding nodig heeft leer ik nu zonder vooropleiding creatief om te gaan met mijn tijd. Wil ik ook tijd voor mezelf ‘maken’ dan zal ik op een creatieve manier moeten tijdmanagen. Dus na een spoedcursus van een maand durf ik het wel aan. Ik ga de uitdaging weer aan.

Leef het leven met al je vijf zintuigen en je ziel zal zingen – Anoniem

In de maand maart wil ik iets doen met de vijf zintuigen. Maar wel op zo’n manier dat iedereen mee kan genieten en mee kan doen! Daarom mijn volgende plan:

Zien

Oog voor detail is oog voor het unieke.

-Corn. W. M. Verhoeven (Nederlands filosoof en essayist 1928-2001)

Ik ga 30 foto’s plaatsen op Facebook. Dit zijn foto’s van details. Maar jij mag raden wat het dan is!

Horen

De muziek dient tot verstrooiing tot opvoeding tot aansporing van geest en hart en tot de bevrijding der ziel van de hartstochten.

- Aristoteles (Grieks filosoof 384 v.C. – 322 v.C.)

Er zijn zoveel mooie liedjes die ze niet (meer) op de radio draaien, maar die inspireren. Ik ken wel een aantal liedjes. Jij ook. Deel me je liedje en je verhaal. Ik ben op zoek naar 30 liedjes voor de maand maart!

Proeven

30 overheerlijke gerechten ga ik maken deze maand. En jij krijgt de recepten om zelf ook wat klaar te maken. Dus als je deze maand niet weet wat je moet klaarmaken in de keuken, check KunstPlezier!

Ruiken

30 mensen ga ik verrassen met een heerlijke geur. Wat is jouw lievelingsgeur?

Voelen

Voelen is niet alleen met je handen, maar kan ook meevoelen zijn. Meeleven met iemand. Tegenwoordig kan dat op zoveel manieren. Sociale Media doet een poging dit mogelijk te maken wereldwijd. MrFriend48 heeft daar zo zijn ideeën bij. Wil je een glimlach om je mond, alles van hem weten of meedenken met zijn overdenkingen? Volg MrFriend48 op twitter!

Ik heb er zin in! Jij ook?

Het leek me zo leuk om op textiel te verven. Als mom-to-be je eigen rompertjes en hydrofiele doeken te bewerken… ik jubelde bij het idee. Ruim drie weken later wil ik daar toch op terug komen.

Hoe leuk het allemaal ook is, het is niet mijn ding. Het is een goede oefening in mijn Innerlijke Criticus te laten voor wat het is. Iedereen heeft wel dat stemmetje in zijn hoofd dat verteld dat je niet creatief bent, het toch niet kan, er nooit aan moet beginnen etc. Bij mij viert dit stemmetje hoogtij dagen als de textielverf weer eens vlekt, ik de tekening er niet op krijg zoals ik wil of als de stof onder de punt verschuift zodat mijn mandala’s scheef op het doek komen te staan. *zucht* niet leuk en het voelt alsof ik weer een rompertje of doek heb verpest. Het spannendste moet zelfs nog komen: de was. Ik ga alles wat ik geverfd heb na de impregnatie wassen op 40 graden. Volgens alle technieken van verven die ik heb gebruikt (verf, textielstift en ecolinewas) moet het er dan op blijven zitten. Duim met me mee dat het ook zo is. Want er zitten ook hele leuke werkjes tussen. (Ik blijf toch wel dol op ecoline, en mijn tekening van Mr Tickle de kat op het rompertje is wel heel erg leuk geworden.)

Toch is deze uitdaging niet helemaal vruchteloos. Ik haal misschien geen 30 textielwerken binnen een maand, maar ik heb allemaal leuke ideeën die ik creatief kan uitwerken. En daarvan krijg ik KunstPlezier :p Dus hou KunstPlezier en deze blog in de gaten!

Om tot veel woorden te komen, ben ik op zoek gegaan binnen mijn verhaal wat nou lekker vlot doorschrijft. Dat zijn toch wel dingen die ook te maken hebben met mijn eigen leven. Zoals het schrijven zelf:

Noem me ouderwets, maar ik ben dol op schrijven. Het geluid van de pen die op het papier krast. Vooral als het nacht is, Lucha naast me in slaap gevallen is en ik de slaap niet meer kan vatten. Door zijn komst dankzij een kinderlijke nachtmerrie, zijn mijn dromen vervlogen met de nog onzichtbare dageraad. Maar dan zijn het aantekeningen in het donker. Ik heb echt koffie nodig en dit uitzicht op het stadsplein om je brief te kunnen beantwoorden.

Of yoga:

Vanuit de muishouding ging Yonna op haar buik liggen met haar benen tegen elkaar. ‘Leg je handen naast je borst plat op de grond. Duw je armen omhoog, zodat je bovenlichaam van de grond komt. Kijk maar eens om je heen.’ vertelde Yonna en de kinderen deden haar na.

Lesgeven:

‘Deze eerste les gaat over je eigenwaarde ontdekken.’ begon Julia de les. Ze keek het groepje van tien mensen rond. Iedereen had zich net voorgesteld. Max Thomas had maar twee namen echt onthouden. Jolanda en Thomas. Dan waren er nog Freddie en Tinka die er ook zijn. Lies was er niet. Max Thomas is een beetje opgelucht dat ze er niet is. Hij had geen zin in ongeïnteresseerdheid.

Maar ook komen vreemde zaken voor, zoals deze filosofie aan een mier gekoppeld:

Wat was dat met die mier? Ik heb de mier zelfs even gegoogled en wat vind ik? Een dier in een kolonie die volgens een stramien werkt. Dag in dag uit. Heb ik er zo’n aversie tegen omdat ik dat ook was, voordat ik stopte met werken? Vind ik het gewoon niet langer prettig om iemand te zijn die veel werk op zich neemt? Te veel, misschien is dat wel het sleutelwoord. Te veel is nooit goed, hoorde ik dat Nouka laatst niet zeggen tegen Lucha. ‘Genoeg is genoeg. Te veel is niet goed.’ Dat ging over de hagelslag op brood, toch is het eigenlijk toepasbaar op alles in het leven.

Of grapjes:

(Rob) liet zien dat er een kast was voor al je speelgoed.

‘Ik heb een zusje.’ zei Lucha die niet goed wist waar hij haar kwijt moest. Rob liet hem toen de oven zien die laag zat. ‘Alleen aanzitten als het lichtje niet brandt.’ Herhaalde hij een regel van zijn moeder.

Eén ding is me wel duidelijk geworden. Als ik in de flow zit, kan ik bijna mijn gedachten niet bijhouden, laat staan dat er ook maar iets klopt van de Nederlandse spelling. Maar daar steek ik nu mijn tong naar uit! Wat gaat het heerlijk, dat schrijven. Week 2 van NaNoWriMo wordt wel eens de ‘helweek’ genoemd, maar na mijn ‘helweekenden’ met weinig tijd, zit ik juist in de schrijf flow. Het is dat mijn blaas en maag aangeven wanneer ik een break moet hebben, want anders… (zou ik bijna vergeten te gaan werken)

Ik begon het weekend met 1851 woorden

De to-do-list leek expansioneel te groeien in één avond tijd. Vervolgens meldde 5 mensen zich dat ze toch echt op mijn vrijgeroosterde zondag kwamen koffie drinken, want ze moesten nodig mijn buik bewonderen (die minder hard groeit dan mijn to-do-list, maar toch behoorlijk hard groeit) en zonder back-up werd mijn nee weggemoffeld (ik moet daar echt wat aan gaan doen, dat overkomt me vaker). Vervolgens knuffelde ik zaterdagochtend voor troost te lang met mijn man waardoor alles in 5 uurtjes gepropt moest. Ik wilde al bijna dag zeggen tegen NaNoWriMo…

Tijdens een moment van onoplettendheid kreeg de jongste kat mijn laatste schilderij (van de uitdaging van oktober) in de gaten. Binnen no-time was het ding geruïneerd. Ik kan wel janken!

En toen kapte mijn virusscanner op mijn computer ermee en werd mijn beeld een stoplicht: dan weer rood, groen, oranje, blauw of wit. Bij herstart heb ik als eerste mijn documentje van NaNoWriMo gered en vervolgens wat andere belangrijke documentjes. Ik begin nu toch echt beren op mijn weg naar een goed voltooide NaNoWriMo te zien…

Terwijl ik het eerste deel van deze blog tik, krijg ik een bloedneus, de zoveelste van de zaterdag.

Op zondag zit de drukte uiteindelijk hem vooral in de ochtend. Ik word vroeg wakker, waardoor ik een uur de kans zie om te schrijven, ik moet haasten om op tijd bij yoga te zijn, en dan is er de visite. Maar na 3 uur is opeens alle visite weg en lijk ik alle tijd van de wereld te hebben. Zo moe als ik ben, ga ik eerst een uur rusten en begin dan vol nieuwe moed aan het verhaal. Misschien zijn het alleen maar knuffelberen op de weg

Met een pauze om lasagne te maken, haal ik toch bijna mijn weekenddoel: 4975 woorden. Laatste zin (ik ben van de lange zinnen dit weekend):

Doordat Roger zes dagen in de week voor het eten zorgde, kon ze zich prima aan haar dieet houden, buiten de twee koffies per week om, die ze nodig had om vellen vol te schrijven over de groei van de kinderen, de ontwikkelingen in het huishouden en haar wens ooit eens de grote steden van Europa te bezoeken om te shoppen tot het limit van Arrettes creditcard.

Wil je weten hoever ik ben? Like dan KunstPlezier op Facebook en volg me van dag tot dag!

Nou heb ik geen zin om iedere keer er echt voor te gaan zitten. Dus een experiment: waar kan ik allemaal Lucky Stars vouwen?

• In een koffietentje (wel zo lekker, met zo’n luxe koffie voor je neus! Zorg dat je niet knoeit)
• In de auto (maar dan moet de weg niet te veel slingeren en je moet niet autoziek worden)
• In de trein (neem je pot mee, anders raak je ze straks nog kwijt. Het leukste? Mensen die willen weten wat je aan het doen bent…)
• Tijdens het kijken van je favoriete serie (in het begin miste ik dan de helft van wat er op het scherm gebeurde of er mislukte wel eens een ster, maar inmiddels kan ik al aardig beide)
• In de keuken (laat je eten niet aanbranden!)
• Buiten (als het niet regent, niet waait en de verzamelpot MOET mee)

Hebben jullie nog ideeën waar ik zou kunnen vouwen?